Związany z regionem:
W latach 1911-1912 mieszkał z rodzicami przy ulicy Ołówkowej 14 w Pruszkowie. Rok przed śmiercią, będąc w Stanach Zjednoczonych, wspomina o swoich przeżyciach:
„Wczoraj, wsiadając do autobusu na rogu 79-ej, spojrzałem na napis nad kioskiem z gazetami, napis po angielsku nad kioskiem, który niczym nie przypominał warszawskich czy podwarszawskich. I nagle przypomniał mi się Pruszków, cały czas, gdyśmy tam mieszkali, cały nastrój tych dwu lat – dramatycznych przez moje uczucia, nie przez wypadki. I ja sam z tamtych czasów – jakbym powrócił do tamtych miejsc i do tamtego czasu”.
Biografia:
Jan Lechoń urodził się 13 marca 1899 roku w Warszawie (naprawdę nazywał się Leszek Serafinowicz). Ojciec Lechonia był urzędnikiem w biurze Dyrekcji Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, a matka nauczycielką geografii. Jan Lechoń debiutował w bardzo młodym wieku. Mając 14 lat wydał tom poezji „Na złotym polu”, a rok później „Po różnych ścieżkach”.
W 1916 roku ukończył gimnazjum i rozpoczął studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów znalazł się w komitecie redakcyjnym studenckiego czasopisma „Pro arte at studio”, gdzie był odpowiedzialny za dział teatralny. W listopadzie 1918 roku zorganizował razem z Julianem Tuwimem, Antonim Słonimskim i Tadeuszem Raabem kabaret artystyczny „Pod pikadorem”. Był też współtwórcą grupy poetyckiej „Skamander”.
Sławę przyniósł Lechoniowi wydany w 1920 roku tom „Karmazynowy poemat”. Kolejny zbiorek Lechonia to „Srebrne i czarne” (1924). Po tej książce Lechoń nie wydał już w dwudziestoleciu międzywojennym ani jednego tomu – uważa się, że paraliżował go poziom jego debiutu, któremu nie potrafił już dorównać. W 1925 roku otrzymał nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek za swoją twórczość poetycką. W latach 1926-1928 pisarz był redaktorem naczelnym tygodnika satyrycznego „Cyrulik warszawski”.
W latach 1930-1939 Lechoń mieszkał w Paryżu, gdzie pełnił obowiązki attache kulturalnego ambasady polskiej. Po klęsce Francji z Niemcami wyjechał przez Hiszpanię i Portugalię do Brazylii, by w 1941 roku przenieść się do Stanów Zjednoczonych i zamieszkać w Nowym Jorku.
W latach 1941-1947 wraz z Kazimierzem Wierzyńskim i Józefem Wittlinem redagował kolejno „Tygodniowy Serwis Literacki Koła Pisarzy z Polski”, „Tygodniowy Przegląd Literacki Koła Pisarzy z Polski” i od 1943 r. „Tygodnik Polski”. Współpracował też z wydawanymi w Londynie „Wiadomościami Literackimi”. Od 1944 roku podjął też współpracę z Polskim Instytutem Naukowym w Nowym Jorku.
Jan Lechoń zginął w tymże mieście 8 czerwca 1956 r. Pisarz podjął kolejną w życiu próbę samobójczą, tym razem udaną. Zginął skacząc z dwunastego piętra hotelu Hudson. Wcześniej próbował odebrać sobie życie w 1921 roku. Później leczył się w szpitalu psychiatrycznym pod Krakowem.
W 1991 roku prochy poety ekshumowano z cmentarza Calvary w Queens w Nowym Jorku i pochowano na Cmentarzu Leśnym przy Zakładzie dla Niewidomych w Laskach koło Warszawy, we wspólnym rodzinnym grobie wraz z rodzicami.
Źródło fot.: Narodowe Archiwum Cyfrowe
[facebook_like_button]
