Związany z regionem:
Działał w Pruszkowie w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Najbardziej zasłużone i pamiętane jest założenie przez Kamińskiego I Pruszkowskiej Drużyny Harcerzy im. Stefana Czarnieckiego w 1923 roku. Był jej pierwszym drużynowym. Pełnił również funkcję drużynowego III Pruszkowskiej Drużyny Harcerzy im. Tomasza Zana. W tym czasie pisał do „Echa Pruszkowskiego”. Miał stałą rubrykę „Życie harcerskie”. Od 1925 roku przez dwa lata był komendantem Hufca Pruszkowskiego.
Poza działalnością harcerską „Kamyk” uczestniczył w pomocy biednym i potrzebującym. Od 1922 roku był związany z Radą Główną Opiekuńczą w Pruszkowie. Pełnił tam kolejno funkcje: pomocnika wychowawcy, wychowawcy i kierownika bursy im. 3 Maja.
Biografia:
Aleksander Kamiński urodził się w Warszawie 28 stycznia 1903 roku. Gdy miał dwa lata, rodzice wraz z nim wyemigrowali do Kijowa, gdzie ukończył rosyjską szkołę powszechną. W 1911 roku zmarł jego ojciec. W 1914 roku przeprowadził się do Rostowa, a po kolejnych dwóch latach do Humania.
Humań to ukraińskie miasto w środkowej części kraju. Tam Kamiński po raz pierwszy zetknął się z harcerstwem. W styczniu 1918 roku wstąpił do I Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki. Piął się w strukturze organizacji aż do pozycji drużynowego i przybocznego. Od maja 1920 roku dodatkowo kierował całym Gniazdem Humańskim. Miał więc pod sobą wszystkie drużyny harcerzy i harcerek.
W 1921 roku Kamiński wrócił do Polski, gdzie rok później zdał maturę w Gimnazjum Kazimierza Kulwiecia w Warszawie. Kolejnym krokiem były studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W międzyczasie „Kamyk” działał w harcerstwie i RGO w Pruszkowie.
W 1928 roku Kamiński obronił tytuł magistra. Po zakończeniu studiów znalazł zatrudnienie jako nauczyciel historii w Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie. W latach 1930-1931 był kierownikiem bursy Związku Osadników Wojskowych przy ul. Młocińskiej. Założył Związek Zawodowy Wychowawców. Na przełomie lat 20. i 30. wszedł w struktury ogólnopolskie Związku Harcerstwa Polskiego.
Po wybuchu wojny wszedł do konspiracji. Był aktywny w Głównej Kwaterze Szarych Szeregów. Zorganizował gazetę pt. „Biuletyn Informacyjny”. Napisał jedną z najbardziej znanych książek poświęconych II wojnie światowej – „Kamienie na Szaniec”. Sam uczestniczył w akcjach opisanych w powieści, czyli malowanie znaków „Polska Walcząca” lub „V”, gazowanie kin, akcje megafonowe. Kamiński był aktywny w konspiracji do upadku Powstania Warszawskiego.
Po wojnie przez pięć lat pracował na Uniwersytecie Łódzkim. W 1947 roku uzyskał tytuł doktora filozofii. Nadal chciał działać w harcerstwie, ale w 1949 roku usunięto go z ZHP z przyczyn ideologicznych. Wkrótce także został zwolniony z uczelni.
Poprawa sytuacji nastąpiła w 1956 roku. Kamiński uczestniczył w odnowieniu harcerstwa. Na prawie półtora roku został przewodniczącym Naczelnej Rady Harcerskiej (obecnie przewodniczący ZHP). Od 1958 roku znów pracował na Uniwersytecie Łódzkim. Rok później habilitował się, a w 1969 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego.
W 1972 roku Kamiński przeszedł na emeryturę. Wówczas powrócił do Warszawy. Zmarł 15 marca 1978 roku. Został pochowany na Powązkach obok kwatery Szarych Szeregów.
